O código do amor cortés

            O código do amor cortés supón unha auténtica revolución nos costumes amorosos e na linguaxe da poesía erótica a fins do século XI. Significa a idealización absoluta do amor como fundamento da plenitude humana libre de convencións sociais e morais, xa que o modelo de relación que glosa a canço é polo regular adúltero. Por outra parte, desenvolve un completo formulario para a vivencia e expresión do amor refinado.

            O código do amor cortés combina múltiples motivos ideolóxicos procedentes das principais correntes da cultura medieval:

1.- Feudalismo: Deste adopta o esquema básico que deben seguir as relacións home-muller. O home convértese en VASALO e a muller en SENHOR. A relación entre ambos toma a forma dun pacto de vasalaxe amorosa rexido por principios semellantes á vasalaxe feudal (servizo e lealdade por parte do namorado, aceptación, atencións e defensa por parte da dama). Alén disto, o amor cortés era un sinal de distinción social propio da aristocracia e vedado a quen non fose de condición nobre.

2.- Cristianismo: incorpora unha imaxe feminina próxima á da Virxe como suma de todas as virtudes. O amor cortés realiza unha divinización da muller e convértea en obxecto de adoración e fervor case relixioso.

3.- Platonismo: Deste recolle a concepción do amor como unha ascese purificadora, un camiño de elevación moral que debe levar ao namorado a ser merecente dos favores da dama idealizada a través dunha dura aprendizaxe. Nesta ascese os provenzais distinguían ata catro graos:

            .- O namorado convertíase en fenhedor ou suspirante cando, incluso antes de coñecer á dama desexaba conseguir o seu favor.

            .- Pasaba a ser precador ou suplicante cando despois de coñecela lle pedía con insistencia que o aceptase como namorado.

            .- Alcanzaba o grao de entendedor cando a dama o aceptaba, esta aceptación implicaba o inicio da vasalaxe amorosa selada pola entrega dunha doa como sinal por parte da dama.

            .- O último grao na escala amorosa era o de drudo, palabra coa que se designaba ao amante cando conseguía os plenos favores da dama.

A ascese remata no “joi” (ledicia), a plena felicidade conseguida tras percorrer todo o camiño de perfeccionamento interior e achegarse á muller idealizada.

A dama a quen o trobador dirixía os seus poemas era unha muller xeralmente casada, e de condición social superior. Este feito xunto á discreción á que o cabaleiro estaba obrigado pola regras de cortesía fan que o trobador oculte a identidade da súa

dama baixo un pseudónimo ou sinal.