A lingua dos cancioneiros

Para que vos sexa máis fácil entender as cantigas que estamos a ler, déixovos estes breves apuntamentos que tamén tedes na presentación anterior:

A lingua galego-portuguesa era na Idade Media un idioma normalizado empregado pola totalidade das clases sociais, ademais gozaba dun enorme prestixio fóra dos límites de Galicia, polo que se empregaba en toda a poesía lírica.

1.- CARACTERÍSTICAS FONÉTICAS

    1.a. Sistema vocálico:

-          Presenza de vogais nasais como resto dun N intervocálico. Ex.:                                                          

                        

                                            BONUM > bõo

-          Abundancia de hiatos como resultado do contacto de dúas vogais ao desaparecer unha consoante latina intermedia. Ex.:

                                                        CREDERE > creer

                                  

-          Elisión das vogais átonas finais sobre todo nas formas pronominais. Ex.:

                                                           Vej’ eu

-          Vacilación do timbre das vogais átonas podendo coexistir varias formas. Ex.:

                                                 Costar / custar

    1.b. Sistema consonántico. Destaca a existencia dun grupo de tres parellas de sibilantes e unha parella de bilabiais.

Nome	Fonema	Grafía	Pronuncia medieval	Fonema e grafía actuaia
Fricativas             palatais	/z/	G (+e,i) agiña J (+a,o,u) enveja	J francés (jambe)	/s/  x : xogar
	/s/	X leixar	Actual X
Africadas	/s/	C(+e,i) mancebo Ç (+a,o,u) alçar	“ts” inglés (it’s)	/   / C  -    Z
	/z/	Z   fazer	“ds” inglés (ads)
Fricativas apicais	/s/	-s-  cousa	“s” sonoro francés (poison)	/s/ S  sal
	/z/	s-, -ss- saisse
Bilabiais	/b/	B   ben	Actual B	/b/ B     -    V
	/v/	V  vivir	“V” francés cheval

2.- CARACTERÍSTICAS MORFOSINTÁCTICAS

.- Os nomes rematados en –OR eran de xénero invariable: “mia senhor”

.- Os artigos varían entre “o, a, os, as, lo, la, los, las”

.- Os posesivos tiñan unha forma átona e outra tónica (“sa”)

.- Os demostrativos contaban coa forma reforzada “aqueste”.

.- Os pronomes persoais sofren unha enorme vacilación tanto nas formas tónicas coma nas átonas.

.- Non hai diferenza entre os verbos “haber” e “teer”, e “ser” e “estar”.

.- Non hai obrigatoriedade de usar o artigo diante do posesivo

.- O pronome anafórico “i” empregábase co significado de “aí” ou “niso”.

3.- CARACTERÍSTICAS LÉXICAS:   

Destaca a existencia de préstamos do francés  e do provenzal:

                                    “greu” (difícil)

                                    “assaz”  (bastante)

                                    “prez” (dignidade)