Normas métricas da poesía medieval

A creación artística medieval movíase dentro duns estreitos límites estilísticos e temáticos e estaba rexido por métricas recollidas na “Arte de Trobar”.

.- METRO: Na métrica galego-portuguesa medieval cóntase ata a última sílaba acentuada. Os versos máis empregados foron os decasílabos e os octosílabos, aínda que podemos atopar unha ampla variedade de combinacións silábicas.

.- RITMO: o ritmo da poesía medieval aséntase na monótona repetición paralelística e no equilibrio do isosilabismo (igual número de sílabas en cada verso).

Se hai algún metro non regularizado, a irregularidade sería corrixida pola melodía musical. Os trobadores modulaban os ritmos das súas composicións a través dos Encabalgamentos.

.- RIMA: Segundo o acento, os versos poden ser Machos ou Femias. Son Machos os que acaban en palabra aguda. Son Femias cando os versos rematan en palabra grave.

Na poesía medieval abundan as rimas gramaticais nas que se asocian palabras de igual categoría.

            Dende un punto de vista FORMAL as cantigas poden ser DE Refrán ou DE Mestría.

.- CANTIGAS DE REFRÁN: Están constituídas normalmente por un número de 4 versos en cada cobra co seguinte esquema rimático “abba CC”. Son máis frecuentes nas cantigas de amigo.

            O REFRÁN é un ou varios versos repetidos sistematicamente na mesma posición ao longo da cantiga, ao final ou no corpo da cobra. Podía ter un número distinto de sílabas có resto dos versos da cantiga

.- CANTIGAS DE MESTRÍA: Non levan refrán. Polo xeral consta de tres ou máis cobras regulares e a rima preferida é a aguda. O número de versos de cada cobra é polo xeral sete, podendo variar.