Variedades lingüísticas

 No mundo existen na actualidade máis de 6000 linguas que son faladas por comunidades que viven en 195 países recoñecidos internacionalmente. En consecuencia, contra unha visión que propugna o monolingüismo como normalidade lingüística, resulta obrigado concluír que o contacto de linguas e variedades non é unha anormalidade, senón que é un feito inevitable e unha constante na historia das comunidades humanas. Neste sentido, a situación do galego e a das outras linguas peninsulares non resulta singular nin extraordinaria. Sen irmos máis lonxe, no ámbito ibérico dáse contacto entre as variedades orixinarias (galego, castelán, asturiano, portugués, vasco, aranés, catalán, aragonés etc.) e entre estas e outras faladas por inmigrantes, os seus descendentes e residentes estranxeiros (romanés, árabe, alemán, wu, quechua etc.).

 Debes ser consciente de que:

• hai diversas formas de falar unha mesma lingua;
• cómpre adaptarmos a forma de falar aos interlocutores e ao lugar onde falamos.

 

Para iso debes previamente:

• coñecer que todas as linguas teñen variedades dentro da súa unidade.
• coñecer cales son esas variedades
• coñecer cales son os rexistros dunha lingua, a que se deben e cales son as súas características.

 

Todas as linguas teñen distintas formas de falarse. Cada persoa utiliza palabras, expresións e formas de pronunciar diversas.

Ás distintas maneiras de falar unha mesma lingua chamámoslles variedades ou variantes lingüísticas e débense a diversos factores ou causas:

• a época histórica: por exemplo, na actualidade non se fala o galego igual que na Idade Media ou hai 200 anos.
• o lugar: non se fala o mesmo, poñamos por caso, en Ourense (onde se di por exemplo irmao ou luz) ca en Vigo (onde esas mesmas palabras se pronuncian irmán e lus)
• os estudos e a profesión da persoa que fala
• a utilización concreta que se fai da lingua, é dicir, con quen falamos e para que o facemos: non falamos exactamente o mesmo cando nos diriximos aos colegas no patio de recreo ca cando o facemos na clase diante dunha profesora ou cando lle pedimos algo aos pais.

Esas distintas maneiras de falar non son incorrectas; ao contrario, non sería normal que todos falásemos igual en todas as circunstancias.

En resumo, as variedades dunha lingua son as seguintes:

diacrónicas ou históricas	as que dependen do período da historia
diatópicas ou dialectos	as que teñen que ver co lugar xeográfico onde se fala a lingua
diastráticas ou niveis	as que se deben á formación e profesión da persoa que fala
diafásicas ou rexistros	as que se orixinan pola utilización concreta que facemos da lingua.