Realiza RESUMO dos seguintes textos:
«MENDIGOS»
Algúns concellos españois aplican unha medida para acabar coa mendicidade, que consiste en impoñer unha multa de varios centos de euros a quen a practica. A sanción pode chegar aos 500€
Eu creo que é unha decisión moi axeitada, porque os mendigos non respectan o suficiente os demais cidadáns. Abáfannos.
Na praza onde vivo aniñan uns cantos tipos desta clase. E os madrileños sinxelos vémonos molestados por eles con demasiada frecuencia. Van porcos e ás veces menten, porque din que é para comer e gastan os cartos en “tetrabriks” de viño malo, cuxos envases non sempre colocan nas papeleiras cando están baleiras.
Pero esa xusta e caritativa medida establece algúns inconvenientes. Ao parecer, os mendicantes non teñen un domicilio fixo ao que facer chegar a notificación da multa. Non hai un xeito seguro de obrigalos a facer fronte ao castigo. E eles, con astucia, non adoitan levar en efectivo os cartos suficientes para afrontar a súa responsabilidade. Acumulan multas sen pagar como moitos condutores pillados a 200 por hora nunha autoestrada.
Por iso, seguramente, algúns consistorios (necesitaba escribir esa palabra algunha vez!) están dando marcha atrás. O concello de Barcelona entre outros. Se os alcaldes que intentaron erradicar así a mendicidade leran algo de historia saberían que o propio marqués de Tamarón, que foi gobernador franquista de Madrid en 1941, tivo que deixar de multar os coxos e maltratados superviventes do Exército republicano, que pedían de comer pola rúa, por esa razón, porque non pagaban.
Pero hai que pensar nalgunha alternativa. É intolerable que haxa tanta xente exhibindo a miseria con semellante deshonestidade.
Cochos, borrachos e malos pagadores.
«A ortografía é o termómetro”
Quen ten un problema de ortografía non sofre soamente ese problema. Os erros coa puntuación ou as letras van sempre asociados a unha deficiente expresión sintáctica e a un vocabulario pobre. A ortografía é o mercurio que serve para sinalar a febre. Poderanse abolir os h e os acentos gráficos, como propuxo García Márquez, pero non por romper o termómetro baixará a temperatura.
As persoas acostumadas a ler bos libros e bos xornais non adoitan cometer faltas cando escriben, porque a súa memoria inconsciente foi almacenando as palabras exactas e deducindo as relacións gramaticais que manteñen entre si. E cando as necesiten para expresar unha idea, abrocharán case sen esforzo.
Fronte a iso, as faltas involuntarias afloran en quen non quixo ou non puido recibir un ensino de calidade e non enriqueceu logo o seu pensamento coas coidadas lecturas que conducen sempre a coidadas reflexións.
Hoxe en día saímos á praza pública máis coa palabra escrita que coa expresión oral. Redactamos mensaxes de WhatsApp, de correo, escribimos en Twitter… E paseamos por esa rúa de multitudes vestidos soamente coa nosa ortografía e a nosa sintaxe. Así amosámonos aos demais, que se formarán unha opinión ao respecto do mesmo xeito que se establece unha impresión xeral ante quen leva sempre manchas no traxe.
En definitiva, a ortografía é sobre todo un indicio. Suponse que quen escriben con corrección leu e incorporou ao seu pensamento unha estrutura gramatical que lle permite ordenar as ideas e analizar con máis competencia tanto o que oe como o que pensa. A boa ortografía axuda asemade a relacionar uns vocábulos con outros (e tamén a distinguir uns conceptos de outros).
Pola contra, cabe supor que quen comete faltas de ortografía non dispón desas ferramentas; que tal vez goce así de menos capacidade para a argumentación e a sedución, e que probablemente sexa, por todo iso, unha persoa máis manipulable.
Álex Grijelmo, El País
Don Mariano camiña polo lado dereito do corredor do segundo andar de San Caetano na procura da seguinte reunión. Chega tarde e sábeo, por iso apura. Precédeno dous grosos asesores con cadanseu maletín na mao esquerda. Por detrás, dúas esveltas mulleres de andar contido e cartafol ao peito. De súpeto, don Mariano detense e todos se deteñen. Colle o móbil que vibra no peto do pantalón, mira a pantalla e aperta os labios ante a amoladura.
––Dime –di.
Don Mariano, trinta segundos despois de descolgar e os mesmos a escoitar a pertinaz voz que sae polo seu móbil, atravesa o corredor e achégase a unha ventá. Vólvese para comprobar que ninguén axexa o que considera unha conversa privada. A seguir exclama, coa mao coa que sostén o aparello tapándolle a boca:
––Mira, Vanesa, eu non che teño a culpa de que alucines coa túa nai e co que pasa! E se non lle queres falar, alá ti. Ela seguramente fixo o que tiña que facer, e eu estou ocupadísimo traballando. Pero ocupadísimo, entendes? Así que… Mira, vouche solucionar o teu problema de vez. Agora mesmo sobes ao teu cuarto e remexes no camión de roupa que tes polos catro armarios. Colles o que che praza e pólo, que aí está todo rebaixado, pero moito máis rebaixado que en Londres, París ou eses lugares raros aos que sempre pretendes ir de compras. Incluso, se queres, podes poñer catro pares de botas, sete cazadoras e oito gorros nas orellas, todo xunto, a ver se así colles unha enchente e… Ou se non, mellor aínda, filla, sen dar o lerio como estás dando, volves para o instituto, que é onde debía estar metidiña toda a mañá unha mocosa de dezasete anos coma ti. E por favor, a ver se deixas de "flipar" tanto!
Don Mariano non agarda pola resposta. Amolado, pecha o móbil e méteo no peto. Entón emprende de novo a marcha, e todo o seu séquito, como se tivese ensaiada unha coreografía, fai o mesmo.
Xavier Quiroga, Zapatillas rotas, 2014
Ningún comentario:
Publicar un comentario